W A7CR przewidziano możliwość wyłączenia odszumiania dla plików JPEG, choć jak widać wyżej, tylko teoretycznie. W menu dostępne są trzy opcje intensywności tego procesu: wyłączona, niska i normalna. Na poniższych wycinkach prezentujemy wyniki działania wszystkich trzech ustawień odszumiania dostępnych w A7CR, dla ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie niskie
Odszumianie normalne

Różnica pomiędzy kolejnymi stopniami odszumiania jest całkiem wyraźna. Najlepiej naszym zdaniem wypada ustawienie „niskie”, zapewniając korzystny kompromis między poziomem szumu i szczegółowością.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A7CR wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Canona R5 oraz Panasonika S1R. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie dzisiejszy w naszej bazie.

Matryca w Sony A7CR ma wprawdzie najwyższą rozdzielczość w powyższym zestawieniu (61 milionów pikseli), to jednak nie zauważamy szczególnych różnic w odtworzeniu detali pomiędzy nim, a Lumiksem S1R, którego sensor ma 47 megapikseli. Minimalnie słabiej pod tym względem wypada EOS R5. Canon z kolei, razem z resztą z Panasonikiem, lepiej radzą sobie w kategorii zaszumienia obrazu na wysokich ISO. Tu A7CR musi niestety uznać wyższość rywali, bowiem poziom zakłóceń jest w jego przypadku najwyższy. Naszym zdaniem przy nastawie ISO 6400 obraz sporo traci na jakości, dlatego nie warto przekraczać tej wartości czułości. Wydaje się też, że A7R V wypada odrobinę lepiej od kompaktowego A7CR.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Szum narasta wykładniczo aż do czułości ISO 12800. Przy kolejnej wartości widzimy załamanie, zatem z pewnością zachodzi pewna redukcja sygnału.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Aparat Sony generuje najwyższy szum w wybranej grupie bezlusterkowców, do ISO 12800 włącznie. Dla nastawy ISO 6400, różnice pomiędzy R5, Z7 II oraz S1R są w gruncie rzeczy niewielkie i cała ta grupa wypada lepiej od A7CR o ok. 1/2–2/3 EV. Warto też odnotować niewielką różnicę – nieco ponad 1/3 EV – w szumie pomiędzy A7CR i A7R V, na korzyść tego drugiego.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy w formacie RAW. Wywołujemy je programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W A7CR na najniższych czułościach średni poziom sygnału utrzymuje się na poziomie ok. 512. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

Histogramy dla nastaw ISO 50–6400 nie budzą większych zastrzeżeń, bowiem swoim kształtem przypominają rozkład Poissona. Dopiero dla wyższych nastaw zaczynają się mocno wypłaszczać. Przy maksymalnej, rozszerzonej nastawie widzimy zupełnie inną charakterystykę, spowodowaną najprawdopodobniej ok. dwukrotnym zwiększeniem biasu.

Darki prezentują się bardzo dobrze. Rozkład szumu jest równomierny, a ewentualne niejednorodności są minimalne.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400