Wielki Obłok Magellana, Sigma Art 105 mm f/1.4 DG HSM + Nikon D7200. 25 ujęć z prowadzeniem, każde po 180 sekund. Zdjęcie wykonane w RPA.

Jednym z moich ulubionych pytań na różnego rodzaju pokazach jest: „czy do tego zdjęcia wykorzystano teleskop, czy nie?”. Proszę mi wierzyć, że większość osób wskazuje na teleskop.

Wśród fotografów głębokiego nieba najpopularniejsze ogniskowe mieszczą się w zakresie 85–135 mm. Zaletą takiej ogniskowej jest to, że nawet niewielkie montaże nie powinny mieć problemu z prowadzeniem i spokojnie można uzyskiwać czasy naświetlania na poziomie 2–4 minut, co jest w zupełności wystarczające do osiągnięcia bardzo dobrych rezultatów. Takie ogniskowe są idealne do łowienia słabo świecących mgławic w obrębie Drogi Mlecznej i poza nią, ale też do większych i rozległych mgławic emisyjnych, czy nawet większych galaktyk i ich otoczenia.

----- R E K L A M A -----

RABAT 2150 ZŁ NA OBIEKTYW FUJIFILM GF

FujiFilm 45-100/4 GF R LM OIS WR

10998 zł 8848 zł

Fujifilm 20-35/4 GF R WR

12997 zł 10847 zł

Fujifilm 100-200/5.6 GF R LM OIS WR

9498 zł 7348 zł

FujiFilm 80/1.7 GF R WR

9898 zł 7748 zł

Raty 20x0%. Zostaw swój sprzęt w rozliczeniu.

W tej grupie Sigma oferuje trzy doskonałe obiektywy: Art 85 mm f/1.4 DG HSM, Art 105 mm f/1.4 DG HSM oraz Art 135 mm f/1.8 DG HSM. Wszystkie w astrofotografii spisują się świetnie, ale dla mnie niekwestionowanym królem jest Sigma Art 105/1.4. Ten obiektyw przytłacza nie tylko jakością, ale i rozmiarem. Średnica zewnętrzna pierwszej soczewki to aż 91 mm i to znacznie więcej niż niejeden amatorski teleskop do astrofotografii. Korekcja komy, szybki spadek winietowania po nieznacznym przymknięciu, doskonała korekcja aberracji chromatycznej i świetna rozdzielczość od maksymalnego otworu przesłony. Do tego walory czysto użytkowe jak obrotowe mocowanie do statywu (niezwykle pomocne w astrofotografii), szeroki karbowany pierścień do ustawiania ostrości, który działa bardzo płynnie i z wystarczająco dużym kątem obrotu do precyzyjnego ustawienia go w przypadku astrofotografii. Dodatkowo obiektyw wyposażony jest w długą osłonę przeciwsłoneczną z plastiku wzmocnionego włóknem węglowym. Nie dziwi zatem fakt, że Sigma Art 105 mm f/1.4 jest najcięższa w tym zestawieniu i waży aż 1640 gramów.

Obiektyw przewędrował ze mną pół świata i pomimo swojego rozmiaru jest dla mnie obowiązkowym szkłem w astrofotografii, a poza tym jest doskonałą optycznie portretówką o przepięknym bokeh. Od czasu do czasu używam go w trudnych warunkach oświetleniowych jako krótkie tele w krajobrazie.

Kometa C/2020F3 (NEOWISE) na porannym niebie. Sigma Art 105/1.4 DG HSM + Nikon D810A. 60 ujęć z prowadzeniem, każde po 60 sekund.

Dwa pozostałe obiektywy są pewnym kompromisem pomiędzy ceną, wagą i jakością. Sigma Art 85 mm f/1.4 DG HSM to dobrze znana portretówka o świetnie skorygowanej komie. W testach to jedna z najlepszych 85-tek na rynku, co ciekawe waży dokładnie tyle samo co Art 135 mm f/1.8. Obiektyw osiąga wysokie rozdzielczości w centrum z nieznacznym spadkiem na brzegach pełnej klatki. Jedynym jej mankamentem może być dość duże winietowanie przy maksymalnym otworze przesłony, które jednak maleje do niskich wartości po domknięciu już do f/2.0.

Obiektyw ten posiada szeroki karbowany pierścień do ustawienia ostrości, co jest cechą bardzo pomocną w astrofotografii umożliwiającą precyzyjne ustawienie tego parametru.

Za to Sigma Art 135 mm f/1.8 DG HSM to najostrzejsze szkło w zestawieniu. Jedna z najlepszych 135-tek na rynku. Obiektyw ma doskonale skorygowane winietowanie oraz zapewnia punktowe gwiazdy również w narożnikach matryc pełnoklatkowych i to nawet przy maksymalnie otwartej przysłonie! Obiektyw jest znacznie mniejszy od Art 105 mm f/1.4 i tylko nieznacznie ustępuje mu w kwestii winietowania, które przestaje być jakimkolwiek problemem po nieznacznym domknięciu.

Galaktyki M31 (Wielka Mgławica w Andromedzie) oraz M33 (galaktyka Trójkąta). Sigma Art 105 mm f/1/4 DG HSM + Nikon D810A. 90 ujęć z prowadzeniem, każde po 60 sekund.

Wszystkie trzy wymienione obiektywy to topowe konstrukcje i każda z nich sprawdzi się doskonale w astrofotografii. Każdy z tych obiektywów zbudowany jest w oparciu o szkła o ultra niskiej dyspersji FLD oraz SLD i posiada podstawowe uszczelnienia chroniące przed kurzem czy zachlapaniem wodą, a także wielowarstwowe powłoki antyodbiciowe poprawiające w tych wieloelementowych konstrukcjach transmisję oraz kontrast.

Jak używam tych obiektywów w astrofotografii i jakich rezultatów można się spodziewać?

Jak wspominałem wcześniej, moim ulubionym obiektywem jest, w tym zakresie ogniskowych, Sigma Art 105 mm f/1.4. Mój wybór determinowały trzy cechy: doskonała optyka od maksymalnie otwartego otworu przesłony, najmniejsze winietowanie z wszystkich trzech, nieoceniony rotator dający mi możliwość obrotu obiektywu zamocowanego na montażu paralaktycznym. Połączenie takiej optyki ze wspomnianym montażem, który umożliwia wykonywanie dowolnie długich czasów naświetlania w astrofotografii daje niesamowite efekty.

W czasach cyfrowej fotografii wykonujemy długie sekwencje pojedynczych ujęć tego samego kadru. W moim przypadku są to zwykle okolice pomiędzy 50 a 150 ekspozycji z czasami naświetlania od 60–120 sekund. Nawet tak dobry obiektyw jak Sigma Art 105 mm f/1.4, domykam do wartości f/2.0–2.8, tak aby osiągnąć maksymalne rozdzielczości od środka kadru po jego brzegi.

Bolid przecinający konstelację Oriona. Sigma Art 105 mm DG HSM f/1.4 + Nikon D810A. 60 ujęć z prowadzeniem, każde po 60 sekund.

Idealnymi dla każdego astrofotografa są bezksiężycowe noce. Niestety mieszkając w Wielkopolsce ciężko o dostęp do bardzo dobrego i niezanieczyszczonego światłem nieba, ale nawet tutaj można osiągać bardzo dobre rezultaty.

W każdym z wymienionych obiektywów trzeba bardzo precyzyjnie ustawić ostrość, pamiętając, aby robić to idealnie na środku kadru, wybierając jasną gwiazdę. Później ustawiam kadr, zwykle korzystając z mobilnych aplikacji planetarium, celując w określone obiekty, wycinki nieba.

Fragment konstelacji Byka z charakterystyczną mgławicą otaczającą gromadę Plejady. Sigma Art 105 mm DG HSM f/1.4 + Nikon D810A. 60 ujęć z prowadzeniem, każde po 60 sekund.

Po wykonaniu sekwencji zdjęć trafiają one do oprogramowania, które wyrównuje wszystkie klatki, kalibruje i scala do jednej wynikowej. Wykonywanie sekwencji zdjęć tego samego kadru zmniejsza znacząco poziom szumu, umożliwiając wyeksponowanie obiektów mgławicowych. Najbardziej popularnym, podstawowym i darmowym oprogramowaniem do składania zdjęć jest Deep Sky Stacker oraz Siril. Jeżeli ktoś będzie potrzebował bardziej rozbudowanego oprogramowania płatnego, polecam Astro Pixel Procesor lub Pixinsight.

Fragment konstelacji Łabędzia z jasnymi mgławicami emisyjnymi. Sigma Art 105 mm f/1.4 DG HSM + Nikon D810A. 60 ujęć prowadzeniem, każde po 60 sekund.